É inaceptábel que unha “Ordenanza Cívica” sexa redactada en termos puramente subxectivos, que permita ao funcionario armado de quenda poñer en práctica o seu avalado criterio xurídico. Dáselle a numerosos artigos unha ampla discrecionalidade á hora de poder ser aplicados. Isto implica que, ao non estar claramente tipificadas as infraccións, o eido no que se poden aplicar é tan amplo que permite sancionar actividades que para nada supoñen actos incívicos, como toda forma de mendicidade ou a práctica de xogos “de habilidade” na rúa. Ademais, criminaliza duramente a pobreza, ao perseguir explicitamente a toda aquela persoa que malvive “prestando pequenos servizos non solicitados”, isto é, vender panos nos semáforos, limpar cristais, limpar botas, vender rifas, etc. Coido que é unha aberración afrontar o problema da exclusión social intentándoa quitar da rúa a base de persecución e sancións. Así, o único que conseguimos é excluílos aínda máis e aumentar, se cabe, o problema. Este texto segue o modelo norteamericano de “tolerancia cero” cos mendigos. Quizais os distinguidos políticos locais –distinguidos pola súa incompetencia- deberían reler a Lope de Vega que dicía que “a pobreza non é vileza mentres non fai cousas malas”.
O modelo actual xa supón un claro atentado á liberdade de expresión e de difusión de ideas, ao incapacitar ao movementos sociais, políticos e culturais que teñen que agardar o permiso da policía para utilizar o espazo público como medio libre de difusión de ideas e convocatorias –chegando incluso a impedir a organización da Feira de Asociacións durante dous anos consecutivos-. Ademais, nesta ordenanza, impídese a colocación de cartaces ou doutros materiais de difusión no “espazo público”, incluso en inmóbeis abandonados, en estado ruinoso ou en total desuso. Todo para manter limpo os escaparates que os turistas e a acomodada clase burguesa gusta contemplar, incluso se iso leva consigo darlle unha couce aos dereitos e liberdades dos cidadáns e cidadás.
Esta ordenanza consolida o modelo de cidade alicerzada no binomio casa- traballo- ocio privado e privatizado. É curioso que un concello socialdemócrata aprobe estas normas como símbolo de progreso e benestar social. En Barcelona xa non se pode comer un bocadillo sentado na beirarrúa. E este o “modelo” de cidade que queremos?
En definitiva, a non aprobación desta ordenanza non supón en absoluto que os comportamentos verdadeiramente incívicos vaian deixar de ser perseguidos, pois todos están xa recollidos en anteriores normativas, así como no Código Penal. Sinxelamente non podemos tolerar que se metan non mesmo saco elementos sociais, políticos, culturais que, lonxe de supor actos incívicos, son o exercicio de dereitos e liberdades fundamentais. Asina pola retirada desta ordenanza incívica neste blogue.
Entradas
